Sana şu an Söğüt'ün bana hissettirdiklerinden bahsedeceğim. Sadeleşmeye geldim. Tüm duyguların en basitine, en yalınına dönmek niyetim. Burada hesaplar insan takvimine göre değil, doğanın takvimine göre işliyor. Başladığın noktaya dönme isteği kadar arındırıcı bir his yok. Niyet önemli.
Yanımda getirdiğim hoş sohbet burada yetiyor. Çabasız yayılan sükunet tüm kalabalıkları dağıtıyor. Olduğun yerde varlığını hissetmeye, dünyada hatrı sayılır yer kapladığını kabullenmeye başlıyorsun.
Gün batıyor, batmadan önce görsel hafızanı tazelemek, karanlık çökmeden önce tüm duyularını beslemek istiyorsun. Komşunun bahçesindeki ağaçtan topladığın narenciyeler için plan yapmak istersin mesela. O gün için yaptığın en büyük plan odur. Sonra sofra kurulur, yüzleri kısık ışıklar aydınlatır. Geriye duyu hissi kalmıştır. Sohbet ve muhabbetle duymayagör. Gecenin sonunda tamamlanırsın.
Burada gün batar, veresiye defteri kapanır. Hesaplar yanar, külleri gecelere serpilir. Bende bir huzur var; serde esenlik... Sadeleşmeye geldim. Söğüt'te gün batımları arındırır.
